ΜΕΤΑ ΘΑΝΑΤΟΝ

Μια μελέτη του Κυριάκου Ταπακούδη

ΕΝΘΑ ΟΥΚ ΕΣΤΙ ΠΟΝΟΣ, ΟΥ ΛΥΠΗ, ΟΥ ΣΤΕΝΑΓΜΟΣ, ΑΛΛΑ ΖΩΗ ΑΤΕΛΕΥΤΗΤΟΣ

Κυριάκου Ταπακούδη, μια μελέτη απαύγασμα των κυριότερων συμπερασμάτων από διάφορα εκκλησιαστικά και Ευαγγελικά συγγράμματα:

Όλες οι θρησκείες στην ενασχόληση τους με το θάνατο δοκίμασαν να αναλύσουν το μυστήριο και να εξηγήσουν τι συμβαίνει μετά. Οι περισσότερες συμφωνούν ότι ο θάνατος δεν είναι το τέλος, ενώ ορισμένες πιστεύουν ότι οι άνθρωποι θα μετενσαρκωθούν σε μια καινούργια καλύτερη ζωή αν έχουν ζήσει ηθικά, και μια χειρότερη αν έζησαν ανήθικα. Κυρίως τα Χριστιανικά δόγματα διδάσκουν ότι η ψυχή είναι αθάνατη και την περιγράφουν ότι συνεχίζει να έχει κάποια μορφή ύπαρξης μετά τον θάνατο και την αποσύνθεση του σώματος. Πιστεύουν ότι οι ψυχές εκείνων που πίστεψαν θα ζήσουν στον παράδεισο, ενώ των ασεβών θα ζήσουν αιώνια αποχωρισμένοι από την παρουσία του Θεού και θα βασανίζονται για πάντα στην κόλαση. 

Ο Πλάτωνας δίδασκε ότι ο άνθρωπος έχει μια αιώνια ψυχή η οποία απελευθερώνεται από την φυλακή του σώματος τη στιγμή του θανάτου. Μετά Χριστόν πολλοί θεολόγοι συμφώνησαν με την άποψη αυτή σε αντίθεση με την  Αγία Γραφή που γράφει ότι μόνο ο Θεός έχει την αθανασία και ο άνθρωπος δεν λαμβάνει αθανασία μέχρι “το θνητό θα ντυθεί αθανασία τη στιγμή της ανάστασης”, και λέει ότι οι ψυχές που αμαρτάνουν θα πεθάνουν.

Ο Θεός ακόμα, υποσχέθηκε αιώνια ζωή στους πιστούς, αλλά καμία στους άπιστους.

Είπε επίσης στους πρωτόπλαστους ότι αν έτρωγαν από το δέντρο της γνώσης του καλού και του κακού σίγουρα θα πέθαιναν, ενώ ο Σατανάς με την μορφή φιδιού, είπε στην Εύα, ότι σίγουρα δεν θα πέθαιναν.

Η Αγία Γραφή διδάσκει ότι απλά η ψυχή παύει να υπάρχει.  Η ψυχή, σύμφωνα με εδάφιο Γένεσης , αποτελείται από το συνδυασμό του χώματος που αποτελεί το σώμα και της πνοή ζωής από τον Θεό: “Ο Κύριος ο Θεός έπλασε τον άνθρωπο από χώμα της γης.  Και εμφύσησε στους μυκτήρες του πνοή ζωής, και έγινε ο άνθρωπος ψυχή που ζει”. 

Μετά θάνατον συμβαίνει το αντίθετο, η πνοή της ζωής που είναι η θεϊκή ενέργεια και διατηρεί το σώμα στη ζωή επιστρέφει στο Θεό και το σώμα γίνεται ξανά χώμα εκ των ων συνετέθει.

Για την αναβίωση της ψυχής απαιτείται αναδημιουργία, η οποία θα συμβει κατά την ανάσταση των νεκρών.

Ο Απόστολος Παύλος στην επιστολή του προς Θεσσαλονικείς, τους παρηγορεί να μην είναι λυπημένοι και τους λέγει να γνωρίζουν ότι και αυτοί που έχουν πεθάνει έχουν την ελπίδα της ανάστασης και της δικαίωσης, διότι υπάρχει μια αθάνατη ψυχή η οποία πηγαίνει στον παράδεισο την στιγμή του θανάτου. Και τους εξηγά ότι οι νεκροί τους που πέθαναν  θα αναστηθούν και αυτοί όταν ο Θεός κατεβεί από τον ουρανό και ότι θα αρπαχτούν μαζί με τους πιστούς που ζουν κατά την Δευτέρα Παρουσία του Χριστού ο οποίος θα τους αναδημιουργήσει και το σώμα και το νου και το πνεύμα κατά την ανάσταση των νεκρών.

Και τη στιγμή της ανάστασης οι πιστοί που  κοιμήθηκαν θα αναστηθούν, ενώ οι πιστοί που ζουν ακόμα θα μεταμορφωθούν σε μια στιγμή, σε χρόνο που ανοιγοκλείνει το μάτι, στην έσχατη σάλπιγγα, επειδή θα σαλπίσει και οι νεκροί θα αναστηθούν άφθαρτοι και οι ζώντες θα μεταμορφωθούν και αυτοί.  Και αυτό θα γίνει επειδή «πρέπει τούτο το φθαρτό να ντυθεί αφθαρσία, και τούτο το θνητό να ντυθεί αθανασία». 

Η διδασκαλία της Αγίας Γραφής είναι ξεκάθαρη. Υπάρχει διάκριση μεταξύ του πρώτου θανάτου ο οποίος είναι σαν ασυναίσθητος ύπνος, και του δεύτερου θανάτου που αποτελεί την καταστροφή των ψυχών των αμετανόητων αμαρτωλών. Δηλαδή όλοι οι άνθρωποι κοιμούνται μέσα στο χώμα της γης από την στιγμή του θανάτου τους περιμένοντας είτε την ανάσταση ζωής, είτε  την ανάσταση κρίσης.

Το βιβλίο της Αποκάλυψης περιγράφει τον δεύτερο θάνατο ως λίμνη της φωτιάς που θα καταστρέψει τις ψυχές εκείνων που έχουν καταδικαστεί.

Ο Χριστός αναφέρθηκε στον πρώτο και στον δεύτερο θάνατο λέγοντας στους πιστούς να μην φοβούνται από εκείνους που θανατώνουν το σώμα, οι οποίοι όμως δεν μπορούν να θανατώσουν την ψυχή, αλλά να φοβούνται Αυτόν που μπορεί να αποθέσει και την ψυχή και το σώμα μέσα στη γέννα, δηλαδή τον δημιουργό

Η θεωρία της αθάνατης ψυχής απαιτεί την ύπαρξη ενός χώρου, ενός αιώνιου τόπου που θα διαμένει η αιώνια ψυχή. Αυτό ο τόπος μπορεί να είναι η κόλαση του αιώνιου βασανιστηρίου για τους ανήθικους και ο παράδεισος της καθολικής σωτηρίας για τους ηθικούς.

Αν έτσι έχουν όμως τα πράγματα, ίσως με τις προσευχές για συγχώρεση των πεθαμένων, οι παρακλήσεις για μεσιτεία των Αγίων και των Μέντιουμ για επικοινωνία με τους νεκρούς, αυτό θα καταργούσε την κόλαση, και την δεύτερη ανάσταση.

Αλλά αν οι νεκροί κοιμούνται ασυναίσθητα και δεν γνωρίζουν τίποτε, τότε με ποιούς υπάρχει επικοινωνία; Η Αγία Γραφή κάνει σαφές ότι υπάρχουν πονηρά πνεύματα στον αόρατο κόσμο που επιδιώκουν συνέχεια να παραπλανούν τους εύπιστους ανθρώπους και να τους καταστρέφουν.

Όταν κάποιοι γράφουν ή λέγουν για μεταθανάτιες εμπειρίες, όσοι τα διαβάζουν ή τα ακούνε πρεπει να γνωρίζουν ότι δεν πρόκειται για αναφορές ανθρώπων που πέθαναν πραγματικά, αλλά ανθρώπων που σχεδόν πέθαναν. Είναι εμπειρίες που μπορούν να προκληθούν με φάρμακα ή ηλεκτρικά ερεθίσματα του εγκέφαλου. Ενώ αντίθετα η Αγία Γραφή διηγείται την πραγματική ιστορία του Λαζάρου, που πραγματικά πέθανε και αναστήθηκε, ενός ο οποίος ήταν νεκρός για τέσσερις ημέρες.  Τίποτε δεν είχε να πει μετά την ανάσταση του, επειδή τίποτα δεν είχε να διηγηθεί αφού πέθανε και η ψυχή παρέμεινε αναίσθητα κοιμωμένη και θα παρέμενε έτσι μέχρι τη Δευτέρα Παρουσία του Χριστού, αν Αυτός δεν τον ανέσταινε πρόωρα.